Ik ben naar deze bewoner gegaan met de vraag van: wat verwacht u van ons? Wat vind je heel belangrijk nu je bij ons bent? En hij zegt spontaan: “ik moet niet veel hebben, alleen mijn sokken uittrekken ‘s avonds, dan ben ik content. Dat wordt soms vergeten en ik heb heel veel rugpijn, ik kan me niet bukken om mijn sokken uit te trekken en dat vind ik lastig.”

Dat is een heel belangrijk iets voor hem. Ik heb het doorgegeven, opgeschreven dat dit iets heel belangrijk is voor hem, dat niemand het vergeet.

Ik heb gisterenavond zijn sokken uit gedaan en hij was heel blij. Je zou niet denken van, dat zoiets ‘klein’ zo iets voor hem zou kunnen betekenen. Als ik die vraag niet had gesteld, hadden we dat niet geweten. Hij wilde ons niet lastig vallen, vertelde hij me. Terwijl dat dat niet lastigvallen is. We zijn er voor hem en de andere bewoners. Dus ik heb hem gerustgesteld dat we hier zijn voor hem, maar dat we niet kunnen weten wat hij nodig heeft als hij het niet zegt. Bel maar, je bent niet lastig, bel maar, zei ik hem.

​Ik ben heel blij dat ik de vraag heb gesteld. Dat is iets dat we niet spontaan doen, zo bij bewoners gaan vragen: wat wil je? Hoe wil je iets? Maar nu met de laatste projecten zijn we ons denken aan het veranderen: wat wilt de bewoner en hoe kan IK mij aanpassen aan de bewoner.